" ज्ञानसागरातील शिंपले"
"पुस्तक माणसाचा खरा मित्र असतो", हे सुभाषित मला नक्की पटलं आहे. सध्या माझे नुक व आय पॅड हे जवळचे मित्र आहेत. नुक जरा गप्प असतो कारण आय पॅड आल्यापासून माझं जरा दुर्लक्षच झालं त्याच्याकडे. आधी त्याला घेतल्याशिवाय माझं पानही हलत नव्हतं. आय पॅड काय आहे कि माझ्यासारखा आहे, एक काम करताना चार इतरही कामं हातावेगळी करतो. अर्थात कधी कधी पुस्तक वाचताना मधेच FB वर नेतो आणि मग काय मागच्या पानावरून गाडी पुढच्या पानावर यायला मध्ये FB चे बरेच STATUS UPDATE जातात. सध्या मी एकटी आहे अगदी कुणी म्हणजे कुणी नाही बोलायला म्हटलं काय हे आयुष्य आहे भर मैत्रीच्या घोळक्यातून एकदम असं एकाकी. आपण म्हणतो की तंत्रद्यानाच्या आहारी आता सगळे जात आहेत पण विचार करा अश्या एकट्या क्षणी मला जगभर फिरवून आणणारा माझ्या आप्तांशी संपर्कात ठेवणारा,माझी आवडती पुस्तकं जपणारा माझा आय पॅड माझा खरा मित्र नव्हे काय? पूर्वी होस्टेलवर असं एकाकी वाटलं की मी शांताबाईंनी अनुवादित केलेलं "चौघीजणी" वाचायचे आणि अगदी नेमकं म्हणजे त्यातल्या "ज्यो" ची व्यक्तिरेखा मला माझीच वाटायची त्यामुळे मीसुद्धा लिहिताना सफरचंद खायची सवय लावून घेतली होती, कधी खूप आनंद झाला की "मेग"ची व्यक्तिरेखा मला खूप आनंद देऊन जायची. तरी लहान असताना माझं आणि माझ्या ताईचं एक खायचं पुस्तक होतं ते म्हणजे,"मोठ्या रानातील छोटे घर", भा.रा.भागवतांनी "Little House on the Prairie" चं केलेलं भाषांतर होतं. त्यातला खाण्याच्या पदार्थांचं वर्णन वाचून आम्हाला इतकी भूक लागायची की मग आम्ही जेवतानाच ते पुस्तक वाचायचो. नंतर कधीतरी "ज्ञानसागरातील शिंपले" हे कुणी अज्ञात व्यक्तीने लिहिलेलं पुस्तक माझं जीव की प्राण होतं कारण त्यात अद्भुत अश्या गोष्टी होत्या म्हणजे अक्रोडची कडक साल पाण्यात विरघळवून त्याची पेस्ट तोंडाला लावली तर जबरदस्त गोरेपण येते किंवा पौर्णिमेला खीर खाल्ली ती बुद्धी तैल होते, स्वप्नात पाऊस दिसला तर सकाळी चमत्कार घडतो वगैरे अनेक. नंतरचा काळ होता तो फक्त व.पु.काळे आणि शन्नांचा! "पार्टनर" कादंबरी तर कित्येक वेळा वाचली असेल. शाळेतून घरी येताना वाटेतून आईला तिच्या शाळेत फोन करून नवीन पुस्तक आणायची आठवण केली की मग ती कोणतं पुस्तक आणेल ह्याचा विचार करीत घरी यायचं. आईने वाचनाची आवड निर्माण केली आणि बाबांनी इंग्लिश शब्दकोडी सोडवायची. ताईने मात्र जास्त पटकन शब्दकोड्यांची कला अवगत केली आणि मी वाचनात गुंगून राहिले. मग अनेक प्रकारची पुस्तकं वाचनात आली अगदी प्रतिभावान साहित्यिकांपासून ते तद्दन आणि टुकार साहित्यापर्यंत, अर्थात तद्दन आणि टुकार हे मत माझं नाही कारण कुठलीही गोष्ट लिहायला आणि नंतर ती छापून यायला किती कठीण असते ते मला पक्कं ठावूक आहे. तर पुस्तकांनी माझी कायमच साथ दिली अगदी २ दिवसांपूर्वीच आमच्या ह्या movingच्या गडबडीत देखील "No Easy Day" वाचलं. मला कधीही एकटेपण जाणवू नये ह्याची काळजी माझी लाडकी पुस्तकं नक्की घेतात आणि बदलत्या तंत्रद्यानामुळे माझे हे सगळे मित्र माझ्या आय पॅड च्या कट्ट्यावर खात्रीने भेटतात म्हणून "ई-रीडर" च्या ज्ञानसागरातील हे शिंपले वेचताना मला कधीच lonely वाटत नाही बरोबर नं?
"पुस्तक माणसाचा खरा मित्र असतो", हे सुभाषित मला नक्की पटलं आहे. सध्या माझे नुक व आय पॅड हे जवळचे मित्र आहेत. नुक जरा गप्प असतो कारण आय पॅड आल्यापासून माझं जरा दुर्लक्षच झालं त्याच्याकडे. आधी त्याला घेतल्याशिवाय माझं पानही हलत नव्हतं. आय पॅड काय आहे कि माझ्यासारखा आहे, एक काम करताना चार इतरही कामं हातावेगळी करतो. अर्थात कधी कधी पुस्तक वाचताना मधेच FB वर नेतो आणि मग काय मागच्या पानावरून गाडी पुढच्या पानावर यायला मध्ये FB चे बरेच STATUS UPDATE जातात. सध्या मी एकटी आहे अगदी कुणी म्हणजे कुणी नाही बोलायला म्हटलं काय हे आयुष्य आहे भर मैत्रीच्या घोळक्यातून एकदम असं एकाकी. आपण म्हणतो की तंत्रद्यानाच्या आहारी आता सगळे जात आहेत पण विचार करा अश्या एकट्या क्षणी मला जगभर फिरवून आणणारा माझ्या आप्तांशी संपर्कात ठेवणारा,माझी आवडती पुस्तकं जपणारा माझा आय पॅड माझा खरा मित्र नव्हे काय? पूर्वी होस्टेलवर असं एकाकी वाटलं की मी शांताबाईंनी अनुवादित केलेलं "चौघीजणी" वाचायचे आणि अगदी नेमकं म्हणजे त्यातल्या "ज्यो" ची व्यक्तिरेखा मला माझीच वाटायची त्यामुळे मीसुद्धा लिहिताना सफरचंद खायची सवय लावून घेतली होती, कधी खूप आनंद झाला की "मेग"ची व्यक्तिरेखा मला खूप आनंद देऊन जायची. तरी लहान असताना माझं आणि माझ्या ताईचं एक खायचं पुस्तक होतं ते म्हणजे,"मोठ्या रानातील छोटे घर", भा.रा.भागवतांनी "Little House on the Prairie" चं केलेलं भाषांतर होतं. त्यातला खाण्याच्या पदार्थांचं वर्णन वाचून आम्हाला इतकी भूक लागायची की मग आम्ही जेवतानाच ते पुस्तक वाचायचो. नंतर कधीतरी "ज्ञानसागरातील शिंपले" हे कुणी अज्ञात व्यक्तीने लिहिलेलं पुस्तक माझं जीव की प्राण होतं कारण त्यात अद्भुत अश्या गोष्टी होत्या म्हणजे अक्रोडची कडक साल पाण्यात विरघळवून त्याची पेस्ट तोंडाला लावली तर जबरदस्त गोरेपण येते किंवा पौर्णिमेला खीर खाल्ली ती बुद्धी तैल होते, स्वप्नात पाऊस दिसला तर सकाळी चमत्कार घडतो वगैरे अनेक. नंतरचा काळ होता तो फक्त व.पु.काळे आणि शन्नांचा! "पार्टनर" कादंबरी तर कित्येक वेळा वाचली असेल. शाळेतून घरी येताना वाटेतून आईला तिच्या शाळेत फोन करून नवीन पुस्तक आणायची आठवण केली की मग ती कोणतं पुस्तक आणेल ह्याचा विचार करीत घरी यायचं. आईने वाचनाची आवड निर्माण केली आणि बाबांनी इंग्लिश शब्दकोडी सोडवायची. ताईने मात्र जास्त पटकन शब्दकोड्यांची कला अवगत केली आणि मी वाचनात गुंगून राहिले. मग अनेक प्रकारची पुस्तकं वाचनात आली अगदी प्रतिभावान साहित्यिकांपासून ते तद्दन आणि टुकार साहित्यापर्यंत, अर्थात तद्दन आणि टुकार हे मत माझं नाही कारण कुठलीही गोष्ट लिहायला आणि नंतर ती छापून यायला किती कठीण असते ते मला पक्कं ठावूक आहे. तर पुस्तकांनी माझी कायमच साथ दिली अगदी २ दिवसांपूर्वीच आमच्या ह्या movingच्या गडबडीत देखील "No Easy Day" वाचलं. मला कधीही एकटेपण जाणवू नये ह्याची काळजी माझी लाडकी पुस्तकं नक्की घेतात आणि बदलत्या तंत्रद्यानामुळे माझे हे सगळे मित्र माझ्या आय पॅड च्या कट्ट्यावर खात्रीने भेटतात म्हणून "ई-रीडर" च्या ज्ञानसागरातील हे शिंपले वेचताना मला कधीच lonely वाटत नाही बरोबर नं?
No comments:
Post a Comment