"गरजे पुरती"

 

आम्हाला Charlotte च्या घरात येउन आता २ महिने होत आले होते. घर लाउन झालं अगदी बाहेर चार झाडं सुद्धा लाउन झाली पण माझा वेळ काही जाईना. अजून शेजारी कोण आहेत ह्याचा काही पत्ता लगेना. अगदी शेजारच्या घरात कुत्रे असावेत असा अंदाज केला कारण अधूनमधून कधीतरी भुंकण्याचा आवाज येई पण तरी अंदाजच कारण मागे एकदा शिकागोला असताना माझ्या शेजारणीच्या क्रिस्टीनच्या घरातून लहान मुलाचा आवाज येई. ती मला laundry रूम मध्ये भेटे तेव्हा तिला "जिना" ने किती जागवलं हे ती आवर्जून सांगत असे आणि मला नचिकेत बद्दल तो काय करतो ह्याच्या बद्दल आपुलकीने विचारे. थोडी ओळख झाल्यावर मी तिला म्हटलं कि ये एकदा जीनाला घेऊन माझ्याकडे, तशी तिने हो हो म्हटलं. दोन तीन दिवसांनी दारावर बेल वाजली म्हणून बघायला गेले तर क्रिस्टीन आणि कडेवर जिना. घरात आल्यावर तिने जिनाला माझ्याकडे वळवून बोलायला लागली पण मला भोवळ यायची वेळ आली, तिच्या हातात एक अप्रतिम अगदी खऱ्या बाळासारखी दिसणारी बाहुली होती. क्रिस्टीन एकटीच होती, ती अगदी व्यवस्थित नोकरी करत होती पण मुलाची आवड अशी भागवत होती. ह्या अनुभवाने Charlotte ला शेजारी कुत्र्यांचा जरी आवाज आला तरी नक्की कोण आहे ते दिसेपर्यंत अंदाज बांधायचा नाही असं ठरवलं. तर अजून कोणी बोलायला नाही म्हणून मी चिंतेत असताना एक दिवस समोरच्या घरात U-Haul चा ट्रक दिसला आणि मी आशेवर आले. बराच वेळ झाला तरी कोणी उतरेना म्हणून मी हातात पाण्याच्या दोन बाटल्या घेऊन गेले. गाडीत एक मध्यम वयीन स्त्री आणि शेजारी ९-१० वर्षांचा एक मुलगा असे बसले होते. मी माझी ओळख करून दिली आणि पाणी ऑफर केलं. ती पट्कन गाडीतून उतरली आणि तिची ओळख निकोल म्हणून करून दिली. तिच्याबरोबर तिचा मुलगा Mavrick होता. तिथून पुढे आमची मैत्री जमून गेली. वयाच्या पंचेचाळीसाव्या वर्षी नवऱ्याने दगा दिला म्हणून तडकाफडकी बाहेर पडलेली निकोल एक तज्ञ Nurse होती. सगळी सुखदुखः रोज २-३ सिगरेटच्या पाकिटात झुर्कावून स्वतःला आनंदात ठेवत होती.

एक दिवस घरी आली ती अत्यानंदात कि तिला तिच्या बरोबरच्या एका डॉक्टरने डेट वर बोलावलं होतं. शुक्रवारी Mavrick ला आमच्याकडे सोडून निकोल डेट वर गेली आणि साधारण दोन तासातच तिरमिरलेल्या अवस्थेत घरी आली ती सरळ Mavrick ला घेऊन गाडीतून निघून गेली. पुढचे दोन दिवस तिचा पत्ताच नाही. ह्या देशात समोरच्याच्या भानगडीत आपण पडू नये असं अनेकांनी सांगून सुद्धा शेवटी मी तिच्या आईला फोन केला. निकोल मुलाला घेऊन कॅनडाला तिच्या नवऱ्याकडे गेली होती. त्या डॉक्टरने तिला डेटच्या पहिल्या तासातच मुलाच्या custodyबद्दल विचारून तिचा मूड घालवला आणि त्याच रागाच्या भरात ती Mavrick ला त्याच्या वडिलांकडे सोडायला गेली. निकोल परत आली तीच मुळी पुरती उद्वस्त होऊन, Mavrick तर आधीच हरवलेला होता आता तर तो घुमा आणि सदैव घरात असायचा. मध्ये बरेच आठवडे गेले मी निकोलशी बोलून आणि एक दिवस भल्या पहाटे ह्या बाई लेकासकट दारात. मी काही विचारायच्या आत मला मिठी मारून म्हणाली,"मेगन, मला नवीन जॉब मिळाला, फक्त E.R. मध्ये असल्यामुळे वेळा बदलत्या आहेत. तू Mavrick ला सकाळी शाळेत सोडशील का?". मी नाही म्हणायचा प्रश्नच नव्हता आणि मग रोज माझी कसरत सुरु झाली. कधी कधी सकाळी सहा वाजताच बेल वाजे तर कधी रात्री. नंतर नंतर मला अगदी असह्य झालं पण शब्दात अडकले होते नाही कसं म्हणणार! आणि त्याच दरम्यान दर शुक्रवारी निकोल बरोबर एक रॉड नावाचा एक इसम तिच्या बरोबर यायला लागला. अजून तिने माझ्याशी ओळख करून दिली नव्हती पण अंदाजाने कळलं कि हा नवीन मित्र असावा. त्यानंतर Mavrick चं आमच्या कडे येणं एकदम कमी झालं. बऱ्याच वेळा तो रॉड बरोबर जाई किंवा घराचं दार उघडून एकटाच घरात थांबे. निकोल आता स्थिर होते आहे असं वाटेपर्यंत रॉड एका मोटर सायकल अपघातात दगावला. आता मात्र निकोल आणि Mavrickची मानसिक अवस्था इतकी दोलायमान झाली होती कि तिची आई आणि बहिण येउन जाऊन राहू लागल्या. त्यात भरीस भर म्हणून तिचा नवीन जॉब गेला. स्वाभिमानी माणसाला सहानुभूतीची भिक नको असते आणि नेमकं तेच निकोललाही नको होतं. मी मधेच खबरबात घेत होते पण काहीच अंदाज येत नव्हत. अशातच निकोल एक दिवस संध्याकळी पांढराशुभ्र ड्रेस घालून बोलायला आली. ती चर्चच्या Sympathy ग्रुपमध्ये जाऊ लागली होती. मला काहीच समजेना तेव्हा तिने सांगितलं कि जगात अशी अनेक माणसं आहेत कि ज्यांना लोकांची सहानुभूती नको असते पण कुठेतरी मनमोकळे पणाने अश्रू ढाळायचे असतात ती मंडळी एकत्र येउन आपापली दुखः व्यक्त करून अश्रूंना वाट करून देतात." ह्या दोन आठवड्यांच्या कोर्स मध्ये निकोलचं दुखः किती कमी झालं त्यापेक्षा ती कुठे तरी गुंतली गेली. ह्या गुंत्यात नवीन नवीन मित्र मंडळी तिच्याकडे येत होती जात होती.

मी तिच्यातलं माझं लक्ष केव्हाच काढून घेतलं होतं पण मन मात्र कधी कधी तिचा विचार करायचं आणि एक दिवस ज्याची भीती आधी होती ते झालं, निकोलकडे पैसे आणि नाती ह्याचं अकाउंट रिकामं झालं होतं. तिच्या घरासमोर परत एकदा "भाड्याने देणे आहे"अशी पाटी लागली, निकोल त्या घरून बाहेर पडली.मला न सांगता ती निघून गेली, पुढचे बरेच दिवस मला तिचा इतका राग येत होता कि मी तिच्या मुलाला सांभाळत होते, दारं उघडी टाकून घर सोडून गेली होती तेव्हा मीच तिच्या आईला कळवलं होतं. तिच्या sympathy ग्रुप ला तिला अनेकदा सोडलं होतं, तिचं दुखः हलकं व्हावं म्हणून माझं मात्र मी "emotional dumpster" करून घेतलं आणि हिला जराही ह्याची पर्वा नाही! काही दिवसांनी मी ते विसरले खरी पण मग लक्षात आलं कि कोणाकडून मैत्रीची अपेक्षा केली? जिला तिचं एकही नातं टिकवता आली नाही तिच्याकडून? कशावरून तो नवरा हिला कंटाळला नसेल? का हिची बहिण हिच्याकडे यायची थांबली?आई सुद्धा गरजेपुरती असायची आणि नोकरीचं मला काहीच माहिती नाही. त्यापुढे स्वतःला सावरायचं ठरवलं कोणालाही लगेच हो म्हणायचं नाही अर्थात माझा हा निर्धार त्या घरात "किम" आणि कुटुंब येई पर्यंतच टिकला!